ما مهسا و رویا پیرایی، دختران مینو مجیدی، یکی از جانباختگان سپتامبر ۲۰۲۲ هستیم.
مادر ما، مینو مجیدی، سه روز پس از قتل ژینا (مهسا) امینی، به اعتراضات در واکنش به این جنایت پیوست. مادر ما انسانی آزاداندیش و مهربان بود. در آخرین گفتگویی که با پدرمان داشت، این جمله به یاد ماند: «اگر ما نرویم (به اعتراض)، پس چه کسی خواهد رفت؟ جوانان می‌روند و کشته می‌شوند!»
او رفت و در مسیر اعتقادش، از پشت توسط نیروهای ویژه جمهوری اسلامی مورد تیراندازی قرار گرفت و قبل از رسیدن به بیمارستان جان سپرد.
رویا: «من موهایم را کوتاه و تراشیدم به عنوان نشانه‌ای از اعتراض و برای انتقال پیامی در این راستا. روز هفتم، در کنار قبر او با موهای کوتاه شده در دستم ایستادم و عکسی گرفتم که تأثیر زیادی داشت. به خاطر این موضوع، مانند همه کسانی که عزیزانشان را به دست جمهوری اسلامی از دست داده‌اند، در مسیری قرار گرفتم تا شکایت کنم و حق و حقیقت را مطالبه کنم.»
مهسا: «پس از کشته شدن مادرم، سعی کردم صدای خاموش شده‌اش باشم و راهش را که انسانیت و آزادی‌خواهی بود در پیش بگیرم. می‌خواهم مادری مانند مادرم برای دخترانم باشم.»
